Gifmonsters

Ik ben dol op bloemen.

Niets is mooier dan een kunstwerk op een steeltje!

Zo perfect, zo fleemend op gezien te worden, zo ' n prachtwerk, niet te evenaren, op geen enkele manier.....

En dan die zelf verzekerdheid van dat madeliefje, die paardebloem, koekoeksbloem of dat herderstasje.

De namen zijn kleine poëtische hoogtepunten dubbelgevlekterechtgeaarde nogwat of het zijn heel humorvolle vondsten: ik kan er nu tientallen opnoemen maar ga eerst zelf eens op zoek met een plantenboek op schoot zitten, sla het open en je zult versteld hoe vindingrijk de namenbedenkers zijn geweest.

Goed !! Daarom alom lof!

ECHT!

Maar!

Je moet mij GEEN bloemen geven.

Ik word daar doodongelukkig van.

In het slechtste geval moet ik er zelfs van huilen.

Ik krijg in een overdaad aan plastic glimmend folie, een werkelijk schitterende bos levende creaturen, allen even mooi en die zullen hier op m'n keukentafel binnen een week, misschien twee doodgaan en dan moet ik ze weggooien in een andere plastic zak!!! om ze vervolgens in de verbrandingsoven vernietigd te laten worden.

Uiteraard kan ik denken: maar Ingeborg, kom aan!!

DIT juist dit! is de zin van het leven!

Iets groeit, iets bloeit en het sterft..... Dat is mooi en diep.

Helemaal waar, maar niet op deze manier.

De bloemen industrie is een van vieste en vervuilendste bedrijfstakken. Koop je een potje leuke, schattige krokusjes, koop je een potje gif....

Hoe dat kan weet ik ook niet en waarom bloemen nog steeds kunnen groeien op die zwaar vervuilde gtonden is mij een raadsel.

Dus de meest duurzame bloemen, zijn geen bloemen.

Dit weet bijna elke duurzaamheidsspecialist, dacht ik.....

Tot gisteren, want ik was op een grote duurzaamheidsdag met honderden docenten en er werden praatjes, keynotes en andere wetenswaardigheden gedeeld.

Het meeste weet ik al dus ik raakte wat verveeld, maar wat schetst mijn verbazing?

Elke spreker krijgt na het optreden een bos bloemen!!!

En let op, het is 1 februari dus ik heb het geeneens over buitenbloemen maar over een gigantische bos, in kassen opgekweekte gif monsters.

M'n stemming daalde maar ik raapte mn moed bijeen en liep vriendelijk naar een van de organisatoren toe.

Ze begreep meteen waar ik het over had.

Ik zei: mag ik een tip geven?

Je kunt een inheems, klimaatbestendig boompje geven met een verhaal over tegelwippen, weggeven aan iemand met een tuin je kunt een mooi gedicht over alles wat groeit en bloeit voorlezen met een verwijzing naar biologische bloemen kwekerijen.

Mmm, ja dat hadden ze ooit gedaan maar het was het was te duur.

Een te grote aanslag op het budget....

Oh zei ik teleurgesteld, wat jammer en ik liep naar de tafel waar veel te dure en uitbundige brownies stonden te lonken naar me als veel te luxe, uitvergrote bonbons.

Ik haalde m'n schouders op en dacht bij mezelf....het is maar waar je je aandacht aan geeft.